“თუ ჩვენ ჰომოფობიაზე, როგორც სოციალურ პრობლემაზე ვლაპარაკობთ, ამით აუცილებლად უნდა ვაღიარებდეთ, რომ ეს არის ძალიან მდგრადი და ღრმად ფესვგადგმული სისტემური და სტრუქტურული ხასიათის მქონე და მისი ინტერნალიზება ადამიანების მიერ ხდება ამ საზოგადოებაში აღზრდისა და სოციალიზების შედეგად. ჰომოფობიაზე, როგორც მოვლენაზე ლაპარაკი ავტომატურად არ უნდა გულისხმობდეს ლაპარაკს ადამიანთა დაჯგუფებაზე ჰომოფობებად და არაჰომოფობებად.

[რადგან] ეს კიდევ ერთი გზაა სხვა კუთხიდან ინვესტიციისა ჰომოფობიაში, არა როგორც სოციალურ პრობლემაში, არამედ ჰომოფობიაში, როგორც იდენტობის კატეგორიაში, რომელიც თვითონ შეიძლება აღმოჩნდეს იდენტობის პოლიტიკის მორიგი ვერსია და ჩვენ უკვე ვხედავთ მთელ სამყაროშიც და საქართველოშიც ნიშნებს იმისა, რომ ასეთი პოლიტიკა ნელნელა რეალიზდება და მატერიალიზდება.”